World Cinema Amsterdam bezoekers vertellen over La obra del siglo van Carlos M. Quintela: "Die scene waarin de grootvader zijn seksuele frustraties botviert, je ligt helemaal in een deuk". La obra del siglo vertelt het verhaal van de bouw van een kerncentrale en bijbehorende stad in Cuba. De bouw is nooit voltooid door de val van de sponsor, de Sovjet-Unie, en de enorme koepel en grauwe stad vormen nu het decor voor een film over verval en het leven van drie mannen uit één familie waar de emoties soms oplopen en tot soms hilarische scènes leiden. Quintela won twee jaar geleden de Jury Award met zijn film La Piscina, dit schept natuurlijk hoge verwachtingen. Wat vond het publiek van zijn nieuwste film?
David (31), grafisch ontwerper uit Madrid
"Ik vond het een goeie film. Het grafische effect van de zwart-witte beelden is sterk. Het is een goede verbeelding van het leven in Cuba, van een leven dat stil staat, projecten die nooit afgerond zijn. De film is een beetje langzaam, maar de triestheid van de situatie wordt goed weergegeven."
"Ik vond het een goeie film. Het grafische effect van de zwart-witte beelden is sterk. Het is een goede verbeelding van het leven in Cuba, van een leven dat stil staat, projecten die nooit afgerond zijn. De film is een beetje langzaam, maar de triestheid van de situatie wordt goed weergegeven."
Mirte (27), marketeer anthropologist uit Amsterdam, Josee (26) human resources employee uit Canada, Yunior (27) pizzabakker uit Amsterdam"De film is voor ons herkenbaar omdat we er gewoond hebben, Yunior komt er vandaan. We vonden het mooi en interessant, door de nieuwe invalshoek met de kerncentrale. De gecompliceerde familie verhoudingen en de spanning tussen de parallellen van het heden en verleden. Mooi gedaan, de zwart-witbeelden van het heden en de kleurbeelden van het verleden. Het verleden dat soms opgehemeld wordt en de zwart-witbeelden van het heden, 'and now we're in this shit'."
Marina Klein (41), bestuurssecretaris en vrijwilliger bij Rialto "Er zit veel humor in maar het is ook wel triest. Een ongelooflijk verhaal van de kerncentrale gecombineerd met het verhaal van een familie in drie generaties. De scene waarin de grootvader zijn seksuele frustraties botviert, je ligt helemaal in een deuk. Er zit veel symboliek in; de vis in kom die zelfs achteruit zwemt, het kloppen op de reactor 'komt er nog wat', seks als statussymbool, de doodse sfeer. Soms vond ik het artistiek iets te ver gezocht en net iets te langdurende archiefbeelden."
Tekst en beeld: Marieke Hogeboom
Lees ook: