World Cinema People vertellen wat ze vonden van Sombra di Koló: "De film houdt een spiegel voor. Wat hebben we eigenlijk een slecht zelfbeeld." Het is een onderwerp dat veel mensen raakt: praten over kleur. Huidskleur. De trotse uitspraak dat Curaçao met haar multiculturele bevolking een 'voorbeeld voor de wereld' is, is deels een mythe, blijkt uit de film van Angela E. Roe. Racisme is nog steeds aanwezig. Sombra di Koló doorbreekt taboes door openlijk over (de schaduw van) kleur te praten. De intieme verhalen worden afgewisseld met luchtige details, er wordt in de zaal gehuild en gelachen. Wat vinden bezoekers van de film?
Collin Adson (44), cabaretier uit Amsterdam
Ik vond het confronterend en mooi. Zelf ben ik Antilliaan. Deze film dekt goed de lading van onderhuidse spanningen, het is inderdaad een onderwerp waar we niet over praten. Je wordt een spiegel voorgehouden, wat hebben we eigenlijk een slecht zelfbeeld. Heel herkenbare verhalen.
Yuchi Cordoba (55), muzikant en landbouwer uit Amsterdam
Een leuke film vooral met die mondige kinderen. En die fiets zonder wiel met dat kindje, dat was grappig. Er werd veel gelachen vanwege de herkenning, ondanks dat het een zware film is. Zelf ben ik veranderd, als iemand me aansprak met 'hé zwarte' dan richtte ik direct een katapult op je oog, haha. Nu reageer ik niet meer zo. Een andere vrouw reageert: Ik woon ook op Curacao, voor mij was het het ongekeerde. Als kind was ik de enige witte op een school voor zwarten. Ik voelde de hele dag dat ik wit was, ik vroeg mijn moeder of ze 'peñanatres' in mijn haar wilde doen. Drie van die staartjes, weet je wel. Maar dat ging met mijn steile haar natuurlijk niet. Ik moest altijd moeite doen om erbij te horen. En nog steeds, als ik me voorstel aan iemand zeg ik nadrukkelijk dat ik van Curaçao kom.
Antilliaanse man van 64 uit Amstelveen
"We zijn achteruit gegaan. Vroeger was het nog 'black is beautiful' en 'black power'. Nu blijkbaar niet meer, jammer."
Curaçaose man van 57 uit Amsterdam
"Ik ben opgegroeid in een rijke witte familie. Maar ik was een stoute jongen en was veel op straat. Op straat was geen discriminatie. Thuis wel; onze wijk was afgesloten, de witten zijn rijker dan de zwarten. Deze film geeft dat goed weer. Het is mooi dat het geen politiek pamflet is, maar een goed beeld weergeeft waardoor mensen aan het praten gaan."
Tekst en beeld: Marieke Hogeboom
Lees ook: